Glasgow - Escocia - 2011
Ás veces
tomábame a liberdade de xogar. Xogaba a ser pequena coma ti e contigo,
ensartando pezas de cores nas paredes do escuro corredor daquela casa.
Outras veces xogaba a ser maior subida ao escano da sabedoría e escribía nunha táboa decálogos de normas que nunca se cumprían.
Despois
eras ti quen xogaba a colocar cabelos brancos no meu caderno, a agocharte
baixo a miña almofada rosmando en soños enrugas novas, a levarme por vertixinosas
autovías desertas de luces, a irisar amenceres e solpores con cores silenciosas…
Sei
que agora xa non xogo contigo. Xa non. Tamén sei que ti xa non xogas comigo,
que hai cousas que nunca me dirás, que hai un muro que xamais me deixarás
traspasar.
Xa non
me tomo a liberdade de xogar. Iso deixeino onte, ou antonte, non lembro… Quizais
cando atopei o cadeado na porta. Por
iso agora non xogo…
Supoño
que esa é a razón.
No hay comentarios:
Publicar un comentario