sábado, 2 de diciembre de 2017

XOGOS


Glasgow - Escocia - 2011

Ás veces tomábame a liberdade de xogar. Xogaba a ser pequena coma ti e contigo, ensartando pezas de cores nas paredes do escuro corredor daquela casa. Outras veces xogaba a ser maior subida ao escano da sabedoría e escribía nunha táboa decálogos de normas que nunca se cumprían.

Despois eras ti quen xogaba a colocar cabelos brancos no meu caderno, a agocharte baixo a miña almofada rosmando en soños enrugas novas, a levarme por vertixinosas autovías desertas de luces, a irisar amenceres e solpores con cores silenciosas…

Sei que agora xa non xogo contigo. Xa non. Tamén sei que ti xa non xogas comigo, que hai cousas que nunca me dirás, que hai un muro que xamais me deixarás traspasar.

Xa non me tomo a liberdade de xogar. Iso deixeino onte, ou antonte, non lembro… Quizais cando atopei o cadeado na porta. Por iso agora non xogo…

Supoño que esa é a razón.




viernes, 17 de noviembre de 2017

SEN PALABRAS...



Quedei mirando a nada, cos miolos cheos de palabras que quedaron atrapadas nas concas dos ollos porque a gorxa, aquel día quedou muda, afogada por un berro que so eu escoito alá dentro...

Alá dentro, onde so queda unha vida, feble e quebradiza, enredada en mil palabras afogadas por ese berro que todo o abrangue...

27- VII - 2017


lunes, 10 de abril de 2017

FIESTRA


Foto: X.m.Xespi

Presa aí quedou da luz da fiestra
a cadeira.

Presa quedou aí da luz
a roda da cadeira.

Presa quedou aí das follas verdes.
Presa...

Por iso, talvez, non se ve...

Concha L. F. - 2017

viernes, 17 de marzo de 2017

ENREDANDO



Enredo
Mercedes L. Rubín

Hai uns días estiven na casa da miña aldea, na casa da miña nai e, pola fiestra da cociña, vin como se bambeaba suavemente pero sen descanso o camelio. Tiña as pólas máis baixas que de costume e semellaba ser de cor rosa, en lugar de verde. As roseiras estaban cheas de matices granates. As pequeñas violas tupidas de malvas, amarelos e brancos. Os narcisos volvendo a mirada amarela sobre si mesmos…

Quedei así, coa boca aberta sen saber que dicir ou pensar, cun nó na gorxa…Sen saber moi ben como todo pasara da escuridade á luz...

Deume por pensar no efémero que é todo, no cambiantes que son as estacións, no doado que resulta moitas veces esquecer sen esquecer ou lembrar sen lembrar, na sinxeleza dos momentos, das imaxes, dos sons, das voces, dos espazos, das persoas…
Tamén me deu por pensar en canto nos complicamos a diario pensando que temos un número infinito de días para vivir, para facer valer os nosos caprichos e poñernos por enriba das demais persoas, para demostrar que somos nós quen está facendo as cousas ben, para facer valer os nosos privilexios a costa de pisar os dereitos de quen está ao noso carón, cando en realidade somos seres finitos, efémeros, cambiantes e falibles e os nosos dereitos rematan onde comezan os das demais…

E, todo isto, para que? Para que nos muden o horario en marzo porque medraron os días e chegou a primavera? Para que o volvan mudar en outubro porque chegou o outono? Para facer valer que somos nós e só nós e as nosas persoas achegadas as que temos a exclusividade da atención e dos dereitos, cargando parte das nosas responsabilidades no lombo do resto do mundo?

Será para iso…

Pois si. Este mes de marzo quedei sen fala porque, unha vez máis, comprobei que hai persoas que son incapaces de se parar a pensar diante dos cambios de cor dos días…

Supoño que non debía sorprenderme tanto.