O ACORDEÓN

"Mirei a partitura. As notas bailaban arriba e abaixo. As negras con punto enlazaban coas corcheas e estas coas semicorcheas. Había tresillos por todas partes… Ao pé da clave unha díese en FA, outra en SOL e outra en RE e de seguido 4/4 e logo, máis adiante, 6/8… Despois becuadros e 3/8 e...

Quedei muda. Os meus coñecementos de música non chegaban a tanto…

De repente deume por mirar en que intervalos subían e baixaban as notas e vin, ao pé de páxina e escrito en letra diminuta, o título daquela cantiga. Naquel momento empecei a escoitar, ao lonxe, o acordeón do meu avó.

O avó tocaba o acordeón coas mans, cos pés, cos ollos, co pelo… Ata o tocaba co seu chaleco!

Dirixinme ao tribunal e díxenlle que estaba preparada. Executei con voz firme aquela partitura e saín…"

Non é o meu avó o home que toca o acordeón. Non é meu pai. É o meu padriño.

Como pasa o tempo e cantas cousas deixa tras de si! 

Querida Pilar B. L.

Aquel foi outro Entriodo.

Era ela.

Sen máis preámbulos, rompía con todo.

Sigo recollendo os restos e tento colocalos coidadosamente sobre esta noite sen lúa chea. 

As luces e os sons da mañanciña chámanme para que me erga, aínda sabendo que sen ela haberá un oco nos corredores, un espazo cheo de lembranzas agarimosas, de ansias, de reencontros ao final do día, de xestos, sorrisos e palabras sinceras de xenerosidade, compromiso e entrega... Porque a súa presenza, vital e rebuldeira foi, é e será o mellor agasallo para onte, para hoxe, para mañá e para sempre.

Sorrís firme e impetuosa

á mañá de soños que se erguen

prendidos das raiolas.

Un aceno cara o horizonte,

a ira contida e vertida día e noite,

a ledicia e a pena pola soidade imposta,

a entrega silenciosa e o agarimo,

as luces da natureza xenerosa.

A túa presenza, vital e rebuldeira,

deixou un oco nos corredores.

Vinte moitas veces.

Agora non estás

mais segues a amosarte

en cada xesto dos xices sobre o taboleiro.