NEGRA SOMBRA

Navegando por los confines

La mirada ausente

E así foi como a sombra foi tornando en luz. Buscando cores. Buscando a natureza comprimida nunha escala de grises...

LIMÓN SALGADO

Sábeme a sal e a limón agre a túa Negra Sombra fuxidía,

cando esvaece a tarde e te agochas tras a lúa minguante.

Sábeme a sal e a limón agre,

gran a gran,

gota a gota,

que pousan no seco verán que xa está lonxe.

Sábeme a sal e a limón agre...

E esperta o teu zume o meu padal atoldado polas nubes que se achegan.

Van murchando os asubíos,

lentamente,

mentres rebule tímido o sol das frías mañanciñas.

Descalza,

a miña sombra tamén fuxe tras o sal e o limón agre da túa Negra Sombra,

buscando tempo e sombra,

follas verdes,

fontes,

camiños,

regatos,

campás e  cantares,

futuros e ledicias.

Busco en ti

as túas cores,

cores que me saquen do fastío doutro outono arrolado pola monotonía destas cordas que se bambean no baleiro.

Busco en ti

as túas cores,

Rosalía.

Grazas, ñOCO.

O BALCÓN

Era grande. Abofé que era grande. Eran cinco metros e seis cordas. De fronte, aqueles vidros que para limpalos había que suspenderse no baleiro do quinto andar. Pero ela non o facía mal de todo. Empolicada na mesa, atada pola cintura cunha corda a unha daquelas seis, sacaba luz de onde xa non a había. Que ousada, mimadriña! E iso que tiña vertixe! Se non chegase a tela…

Pero o balcón era grande. Pasaba nel moitas horas, poñendo e sacando pinzas da roupa, amontoando camisetas e pantalóns, logo de pasarlle o ferro. Era tan grande que ata o ferro de pasar cabía.

Noutrora, cando a ninguén se lle ocorrera poñer aqueles enormes vidros enmarcados en aluminio, a veciñanza baleiraba as súas miserias no balcón, xusto cando apretaba o sol de agosto e as crianzas se falaban entre si, unha a carón doutra, por un teléfono con cable amarelo, ollos azuis e sorriso vermello, protexidas polas sabas que penduraban das cordas.

Contan que, nunha ocasión, cando as crianzas xogaban a construír castelos invisibles con diminutas pezas de cores, alguén esqueceu pechar unha billa e a auga asolagou todo aquel mundo de fantasía…

EU TAMÉN SON ROSALÍA...

De Rosalía

Eu cantar, cantar, cantei;

a gracia non era moita,

que nunca (de elo me pesa)

fun eu meniña graciosa.

Cantei como mal sabía

dándolle reviravoltas,

cal fan aquês, que non saben

direitamente unha cousa.

Pero dempois paseniño

y un pouco máis alto agora,

fun botando as miñas cántigas

como quen non quer a cousa.

Eu ben quixera, é verdade,

que máis boniteiras foran:

eu ben quixera que n´elas

bailase o sol co´as pombas,

as brandas augas c´a luz

y os aires mainos c´as rosas

....

Pero eu non sei, coma ela, facer bailar as palabras, ni tecer frases con ritmos de soidade e morriña pola Terra, tinguidos de carraxe pola inxustiza...

Felicidades, MESTRA!

VERMELLO... BRANCO...

La campana

La mirada ausente

Ao final foi o vento quen levou todo.

Ata os postigos das portas levou.

E levou o son son da campá.

E mesmo levou as áncoras que suxeitaban o banco…

Agora quedan catro bágoas e as herbas crecentes, mesturadas con zume de cereixas…

PREMONICIÓN?

In the wind

Tres Trisqueles

E así como pensaba que todo ía comezar, comezou.

Quizais non se percatou de todos os matices daquela luz que, no absoluto silencio da mañanciña do 1 de xaneiro, discutía coas nubes do Aninovo. Pero si. Fóra matices, todo comezou a andar igual que antes. De novo. A mesa da cea estaba a medio recoller. Un anaco de turrón esmorecía nun prato e no fondo das copas do viño víase unha pegada granate, seca, sen vida…

Logo duns días deuse conta de que non era un ano novo. Eran moitos anos novos que xa botaran a andar e que xa pasaran. Iguais. Mirou arredor de si. Cambiaran moitas cousas. No taboleiro do despacho había fotos novas e nos andéis xa non quedaba espazo para máis libros. A enredadeira cubría a parede do balcón. No cuarto verde a cadeira de rodas agardaba pola súa inquilina. O cuarto azul deixara de ser un misterio…

Pero a esencia de todo pouco cambiara. Aquel silencio seguía alí, amortiguado ás veces polo son das gotas de chuvia, polos sinais xordos das rodas dunha maleta, ou polo frío brillo dun coitelo contra a chaira…