MULLERES...

2013

Foi no verán

Agora é outono

2015

O tempo non se detén

Volvín á gaiola e falta a nídia presenza da forza, do sorriso, da sorpresa, da ledicia, do son das rodas e cantigas, das menciñas, das cascas de noces, das patacas cocidas con bacallau, do caldo requentado, dos callos sen callos, das zinnias e caravereis asilvestrados, das calas e crisantemos, do vagar nocturno en busca de tisanas calmantes, da palabra exacta e xuízosa que dá paz, das alianzas eternas...

Foise para sempre, pero está

Estará

Sempre

Grazas dona Concha

Grazas mamá

DOCE E ESCURA SOMBRA

Xulio Pazo Fotografía

“Doce e escura sombra é esa que acolle cando o sol queima os pensamentos…”

Escribín isto un día de baleiro infinito, cando me din conta de que o último elo da cadea comezaba a romper, precisamente, polo lado máis forte. Non sei se foi porque naquel momento sentía inmensa soedade, ou porque ela mesma, que existía desde sempre en min, se desatou de repente ao fender o único caxato que soportaba o meu peso.

Sei que aínda non é momento de mirar atrás. Sei que aínda non é momento de lembrar as zinnias nin as roseiras. Sei que mentres escoite os berros afogados da mañá que loita por se abrir paso entre as delirantes suores da noite, non é tempo de bágoas nin retratos marelecidos. Sei…

Pero hoxe, non por desesperanza ou desesperación, senón pola crúa e limpa verdade que tocan as miñas mans, escoitan os meus oídos e ven os meus ollos, hoxe precisaba, máis que nada, desa doce e escura sombra…

ÁS VECES... PACIENCIA... ATA QUE DURE!

Erupción do volcán Calbuco - Chile- 2015

Foto de lanación.com

Ás veces a vida quéixase, igual que o fai a Terra. Elas revólvense e vomitan. Ou calan e van facedo á súa maneira.

E nós con elas.

Ás veces as cousas veñen retortas. E non unha vez, senón unha multiplicada por miles de millóns. Ás veces somos nós quen nos revolvemos con furia contra as labazadas que nos dan día tras día e hora tras hora a Terra e a vida.

Ás veces pechámonos nese labirinto que nos ille das furias, dos lumes e dos raios das treboadas.

Ás veces a nosa paciencia chega ao cume, pois agardar con ilusión sen ver resultados fai que rompamos con todo. 

Porque a paciencia ten un límite, coma todo e coma todas nós. E nese momento tentamos tirar a toalla. E tirámola de feito. Dunha ou doutra maneira tirámola, aínda que a volvamos recoller ao momentiño, tirámola...Porque todo ten un límite.

Nese momento no que está o límite é cando temos que ir romper e rachar. Ou calar e ter paciencia.

En poucos días Chile e Katmandú sacudíronse pola furia da Terra. O de Chile, polo que lin, non vai mal. O de Katmandú un desastre total. E logo veu o segundo... Ese tremor que moveu de novo a Terra... Alá lonxe. Nepal..

QUERO

Chile.

Foto prestada.

Perdinme na inmensidade da Lúa chea impetuosa e na do Sol nacente silandeiro.

Perdinme entre as voces e  asubíos dos paxaros.

entre cebolas, cerdeiras, gatas preñadas, xeadas de abril e brétemas luminosas.

Perdinme entre airexas frías do nordés,

entre soles ferintes e herbas miúdas.

Perdinme entre músicas estrañas e diminutos puntos de músicas chegadas doutras terras.

Perdínme entre as miñas músicas.

Perdinme entre saloucos, laios e flores despintadas,

entre escanos de estradas nunca percorridas,

entre viaxes a mundos de ir e non voltver.

Perdinme nos pasos duns pés descalzos sobre a terra

buscando un anaco de silencio silandeiro,

ese que deixa escoitar o silencio das noites e dos amenceres

preñados de sons e de silencios.

Perdinme…

E non me quero volver atopar no murmurio de voces ferintes,

de luces desmembradas,

de cigarros  a medio consumir,

de paces fiticias, de anacos de queixo cortados ao milímetro…

Quérome seguir perdendo. Unha e outra vez.

Non me quero atopar nunca máis.

Nunca.

Quero seguir perdida.

Quero facelo.

Quero…

SE NON FOSE ASÍ

Amiga Merce, grazas.
Irmán Xulio, grazas.

SE NON FOSE ASÍ

Sacudimos a alma de bágoas e temores,
cando os ventos da adversidade
arremuíñan as nosas augas e mantemos, firmes,
a mirada posta nun punto indefinido
que desprende minúsculas partículas
que se filtran cando inhalamos aire.

Sacudimos os soños de pesadelos
cando a luz esmorece e a noitebra
envolve o traxe que a terra nos doou
e miramos a escuridade cun sorriso 
cómplice e paciente,
porque sabemos que nela aniña unha raiola,
premonición do albor.

Se así non fose, que sería da beleza
agochada no orballo,
nas ondas e nos montes?

Se así non fose, que sería dos arumes da infancia,
das roupas estendidas
polas mans que nos abrigaron
á calor da esperanza?

Se así non fose, que sería das imaxes e dos sons
ciscados na lembranza ?

Se así non fose, quen había soster
con pulso decidido a ledicia sobre a herba,
o alento nas ás das bolboretas,
e as plumas da paz presas
nas mans das crianzas?

Se non fose así, nin vós nin eu
estariamos aínda loitando
para que o sol do abrente
dilúa as pantasmas que camiñan
ao amparo da noite,
as que eclipsan o sorriso da lúa
que agarda serena ás estrelas,
para contarlle que,
entre a aurora e o solpor,
hai vida e que a vida,
entre o solpor e a aurora,
descansa.

GRAZAS

Cedeira

Mar de Artabria

Grazas Gabriel

A vida é un continuo bater das ondas contra as pedras. O mar nunca é o mesmo, como tampouco o é a auga dos ríos. As rochas son sempre así, aínda que se desgasten polos golpes da auga. Ou non son?

Miro cada día os pequenos cambios dos meus soportes. Van mudando. Uns medran. Outros esmorecen. Eu medro e esmorezo ao tempo que os meus soportes mudan. Nunca nada é igual. Sempre hai unha faísca ou unha néboa que muda todo para que todo sexa diferente...

Hoxe, logo de contemplar os cambios da luz no meu balcón o día da eclipse, logo de ver unha primavera máis nas roseiras do xardín da miña nai, vin como todo vai mudando. Todo. Todo cambia. Ata a esencia cambia. Ata a esencia, iso que eu pensaba que era inmutable. Dicíao Mercedes Sosa nunha canción.

Vaise. Vaise o conto. Outra vez. Pero virá outro. E xa haberá quen bata contra el, contra o novo conto. E se non hai, pois que morra. Iso si. Que os merlos e merlas non coman a semente do céspede. Non sei se sería capaz de perdoarllo!

Grazas Gabriel pola foto. E grazas ñOCO, Merce, Enrique, Esmeralda, XULIO LÓPEZ, polas imaxes que me prestastes. Haberá persoas que esquezo aquí, pero douvos as grazas igualmente. Grazas.

NEGRA SOMBRA

Navegando por los confines

La mirada ausente

E así foi como a sombra foi tornando en luz. Buscando cores. Buscando a natureza comprimida nunha escala de grises...

LIMÓN SALGADO

Sábeme a sal e a limón agre a túa Negra Sombra fuxidía,

cando esvaece a tarde e te agochas tras a lúa minguante.

Sábeme a sal e a limón agre,

gran a gran,

gota a gota,

que pousan no seco verán que xa está lonxe.

Sábeme a sal e a limón agre...

E esperta o teu zume o meu padal atoldado polas nubes que se achegan.

Van murchando os asubíos,

lentamente,

mentres rebule tímido o sol das frías mañanciñas.

Descalza,

a miña sombra tamén fuxe tras o sal e o limón agre da túa Negra Sombra,

buscando tempo e sombra,

follas verdes,

fontes,

camiños,

regatos,

campás e  cantares,

futuros e ledicias.

Busco en ti

as túas cores,

cores que me saquen do fastío doutro outono arrolado pola monotonía destas cordas que se bambean no baleiro.

Busco en ti

as túas cores,

Rosalía.

Grazas, ñOCO.

O BALCÓN

Era grande. Abofé que era grande. Eran cinco metros e seis cordas. De fronte, aqueles vidros que para limpalos había que suspenderse no baleiro do quinto andar. Pero ela non o facía mal de todo. Empolicada na mesa, atada pola cintura cunha corda a unha daquelas seis, sacaba luz de onde xa non a había. Que ousada, mimadriña! E iso que tiña vertixe! Se non chegase a tela…

Pero o balcón era grande. Pasaba nel moitas horas, poñendo e sacando pinzas da roupa, amontoando camisetas e pantalóns, logo de pasarlle o ferro. Era tan grande que ata o ferro de pasar cabía.

Noutrora, cando a ninguén se lle ocorrera poñer aqueles enormes vidros enmarcados en aluminio, a veciñanza baleiraba as súas miserias no balcón, xusto cando apretaba o sol de agosto e as crianzas se falaban entre si, unha a carón doutra, por un teléfono con cable amarelo, ollos azuis e sorriso vermello, protexidas polas sabas que penduraban das cordas.

Contan que, nunha ocasión, cando as crianzas xogaban a construír castelos invisibles con diminutas pezas de cores, alguén esqueceu pechar unha billa e a auga asolagou todo aquel mundo de fantasía…

EU TAMÉN SON ROSALÍA...

De Rosalía

Eu cantar, cantar, cantei;

a gracia non era moita,

que nunca (de elo me pesa)

fun eu meniña graciosa.

Cantei como mal sabía

dándolle reviravoltas,

cal fan aquês, que non saben

direitamente unha cousa.

Pero dempois paseniño

y un pouco máis alto agora,

fun botando as miñas cántigas

como quen non quer a cousa.

Eu ben quixera, é verdade,

que máis boniteiras foran:

eu ben quixera que n´elas

bailase o sol co´as pombas,

as brandas augas c´a luz

y os aires mainos c´as rosas

....

Pero eu non sei, coma ela, facer bailar as palabras, ni tecer frases con ritmos de soidade e morriña pola Terra, tinguidos de carraxe pola inxustiza...

Felicidades, MESTRA!

VERMELLO... BRANCO...

La campana

La mirada ausente

Ao final foi o vento quen levou todo.

Ata os postigos das portas levou.

E levou o son son da campá.

E mesmo levou as áncoras que suxeitaban o banco…

Agora quedan catro bágoas e as herbas crecentes, mesturadas con zume de cereixas…

PREMONICIÓN?

In the wind

Tres Trisqueles

E así como pensaba que todo ía comezar, comezou.

Quizais non se percatou de todos os matices daquela luz que, no absoluto silencio da mañanciña do 1 de xaneiro, discutía coas nubes do Aninovo. Pero si. Fóra matices, todo comezou a andar igual que antes. De novo. A mesa da cea estaba a medio recoller. Un anaco de turrón esmorecía nun prato e no fondo das copas do viño víase unha pegada granate, seca, sen vida…

Logo duns días deuse conta de que non era un ano novo. Eran moitos anos novos que xa botaran a andar e que xa pasaran. Iguais. Mirou arredor de si. Cambiaran moitas cousas. No taboleiro do despacho había fotos novas e nos andéis xa non quedaba espazo para máis libros. A enredadeira cubría a parede do balcón. No cuarto verde a cadeira de rodas agardaba pola súa inquilina. O cuarto azul deixara de ser un misterio…

Pero a esencia de todo pouco cambiara. Aquel silencio seguía alí, amortiguado ás veces polo son das gotas de chuvia, polos sinais xordos das rodas dunha maleta, ou polo frío brillo dun coitelo contra a chaira…