Acariciando la luz
Xulio López (Xulio Pazo fotógrafo)
Non
sei se a vida anda ou se detén. Ás veces penso que corre de máis,
deixando tras dela as pegadas do seu paso e unha nube de po preñada
de zunidos. Outras veces teño a impresión de que se detén para
obsevar como florecen as roseiras, como a Mística asexa
a un rato de campo, salta sobre el e lle bota o dente, ou como as
xoaniñas devoran os piollos e pulgóns das berzas...
Onte,
á hora do solpor, coma outros días dos efémeros veráns que pasan
ás carreiras a partir dos 50, sentei na cadeira branca do patio.
Alí, mirando a nada, naquel rumoroso silencio, viñéronme á cabeza
sons que estaban agochados desde hai tempo. E foi nese momento no que
me din conta que era necesario chamalos de novo, de que, de vez en
cando, é bo mergullarse nesa nube do po, preñada de zunidos, que a
vida vai deixando tras de si...