viernes, 28 de noviembre de 2014

E O TEMPO SEGUE INDO...

Está rematando novembro de 2014. Logo comezará decembro. Pouco queda para xaneiro de 2015... E para o 1 de setembro de 2015... Habédesme perdoar, pero xa empezo a pensar como a miña sogra e a miña nai: tés 54, andas nos 55 e vas para os 56.

Con Maside pásame algo semellante. Levo 23 anos traballando alí. Ando nos 24 e vou para os 25...

E pasáronme moitas cousas no intermedio. En Maside. Estou alí porque alguén se empeñou en que reclamase unha praza na súa escola durante o concurso de traslados do ano 1990. Sigo alí porque quizais en ningures atopei tanto agarimo nin tanto apoio, a pesar de ser rabuda e de andar a diario co ceño fruncido, dando berros polos corredores.

Agora, traballando na "casa nova", como eu lle chamo ao anexo que se constríu no recinto do Outeiro Grande, grazas á loita de Constantino e Quiroga (e mesmo miña, que algo tiven que ver), vexo de lonxe moitas mañás e moitas tardes no edificio da Alameda. Pedras e altas fiestras polas que entraba o sol. Entroidos e magostos, músicas, berros, cafés e estampidas fóra do recinto para fumar o cigarro sen que ninguén se decatase...

En Maside hai algo. Hai persoas moi boas. A Conchita da Carrasca e o seu irmán Rubén. O Suso pequeno, fillo da Amparo e do Suso. O Diego e a Clara, as crianzas de Celso e Rosa. O Iñaqui. A Úrsula, que traballa á veces na farmacia. O Iago "Canexón". O Pedro Botana. O Iván "Brechas". O Rubén e a Eva de Negrelle. A Tara, o Pablito, a Vanesa, a Merceditas e o Joni da Fontela...Fátima...Demasiados nomes e demasiadas caras... Das nais e dos pais... Perdón. Váiseme a memoria. Fáltanme imaxes. Sóbranme lembranzas... Ou non...

Entre o 2006 e o 2008 traballei na dirección do colexio. E houbo un feito, en xuño de 2008, que me chegou moito, moito adentro. Un rapaz ben guapo e ben forte, alumno do colexio, non se cortou nada, pasou por enriba de todos os protocolos, fixo isto:


Neste xesto vin todo. Neste xesto vexo todo o que, logo del, sigue sucedendo cada día.

Grazas, xentes de Maside. Grazas nenas e nenos, nais e pais. Grazas.

E o tempo sigue indo. En Maside. Agora está alí a miña Sariña. E mímoa e colócolle o pelo...


viernes, 14 de noviembre de 2014

O TEMPO VAISE...

O TEMPO VAISE...

Moitas veces pensamos que podemos reter o tempo. Pero el vaise. Vaise. Como se van as nubes. Como se vai o Sol. Ás veces o tempo leva consigo a outros lugares uns poucos doces que engaiolen, por uns momentos. Un piollo pequeno que eu coñezo colleu o mundo por monteira e marchou ao Sahara. Alá onde a merda da colonización española deixou indefensas, entre a area, a moitas crinzas. Segundo me contou á volta, gozaron daqueles almendrados do forno de Maside coma se aquilo fose manxar dos ceos.



Este é o piollo. No Sahara. Sorrinte.

Outras veces é ela, con esa expresión lánguida pero forte. Unha sobrevinte do fango e do asfalto. Unha deusa de ollos tristes e expresión alegre. Difícil combinación. Pero sei que ELA é...

Logo van os meus deuses mosquitos viaxeiros. Vale. ELes debían ir antes. Pero... Xa me matarán despois!

Agardo que o avión que os traerá de volta aterre á hora prevista no lugar adecuado. Non podería vivir sen eles.

Nin sen a Sariña... Nin sen Area. Nin si Héctor, Iria ou David... Pero sen estes dous sorrisos estaría morta. Son eles. Haberá no mundo algo máis grande?

O tempo váiseme e empezo a estar moi cansada. Non de camiñar cos pés, mais si coa cabeza.

 O tempo non se pode reter entre os dedos. Non para...

Boa viaxe, nenos.