Glasgow. Escocia.
Necrópolis.
Onte fun ao funeral polo
pasamento do padriño dunha persoa moi achegada a min. Cando estaban selando a
sepultura con cemento, eu miraba as caras da familia. Unhas ían de loito
riguroso, sinxelas na súa dor. Outras ían de medio loito, moi ben vestidas e
adornadas para a ocasión, coma se quixesen ser o centro das miradas. Había dúas
persoas da familia do finado que rezumaban bágoas por todos os poros, pero que
tiñan os ollos secos, a cabeza erguida e a vida compartida nos profundos
plegues da pel…
Pero quen máis me chamou a
atención foi unha muller maior, quizais duns 85 anos, que estaba diante de min.
Debía ser amiga da familia ou tal vez veciña da aldea. Non o sei. O caso é que
non perdeu detalle das manobras dos traballadores da funeraria e, cando
remataron o seu labor, volveuse cara a min e díxome:
Hoxe espertei moi cedo. Quizais
serían as 6 da madrugada. Con dor de pescozo, pois non sei que postura pillei,
que mo deixou estragado. E viñéronme á cabeza as palabras daquela muller miúda
de pelo branco…
E empecei a matinar nas
moitas cousas que hai espalladas pola miña casa, perfectamente ordenadas e
clasificadas dentro do meu desorden. E din en pensar que, tal vez mañá, ou pasado,
ou calquera día, alguén me han de levar para un nicho, pois eu soa no darei ido
(a morte é así de sutil, non nos deixa mover), e tras de min quedarán as
labores de agulla inacabadas, os apuntes de estudos incompletos, os centos de
libros lidos e non lidos, as roupas colgadas nos armarios, os zapatos en desuso
metidos en caixas, as cabichas dos cigarros nos cinseiros, as partituras de
cancións que ninguén lembrará como se len, o aneis de prata e os abalorios de
ouro (estes máis escasos)…
E pregunteime: “Para que
tanto?” E respondinme: “Hoxe vou empezar a facer limpeza”.
Claro que.... A limpeza
dá traballo e eu son moi preguiceira.
En fin. Erguinme ás sete e
media da mañá, logo de levar dúas cavilando. Preparei o meu cafeciño, púxenme a
preparar o día e con isto chegou o mediodía. E chegada aquí, decidín facer unha
tortilla de patacas para o xantar.
Xa haberá alguén, mañá, ou
cando sexa, que reorganice todo. Vou pelar patatas…
