sábado, 15 de junio de 2013

ALQUIMIAS


Nunca fun supersticiosa. Gústanme os gatos e as gatas negras, ando descalza a diario e prefiro pasar por baixo das escaleiras ca subirme a elas. Non obsatante, isto tenme traído algún disgusto que outro. Aínda teño na testa o sinal daquel anaco de tubo de chumbo que, logo dunha liorta co meu irmán, me caeu nela por “accidente” cando pasaba por baixo da escada de madeira do papá. As liortas entre irmáns e irmás, quen as entende? Os pais, as nais e tías solteiras.

As tías solteiras… E máis se, ademais de solteiras, son madriñas. Con elas, nas vidas, prodúcense os miragres. Quen non ten unha tía solteira non saberá nunca o que é a alquimia. Teñen unha capacidade tan grande para querer ás crianzas que non son súas que sae de calquera parámetro.

Sen ir máis lonxe. A tía Mari. Soamente meu pai, seu cuñado, lle chamaba Maruxa. E soamente ás veces, porque ela sempre se encabuxaba se non diciamos o seu nome completo: Mª del Carmen. Así, en castelán. Mal que lle pese, para nós, os seus sobriños e sobriñas, é a TÍA MARI!

E que grande fortuna é ter unha tía Mari na vida…! Coa tía Mari o anaco de tubo de chumbo convértese en ouro. Non é diso do que falan as alquimias? Porque, pregunto, haberá neste mundo algo tan grande coma o amor que as tías Mari verten nas fillas e fillos dos seus irmáns e irmás?
Neste momento duro para min rendo a miña homenaxe as todas as tías Mari que hai polo mundo. En especial á miña madriña. É a miña tía MARI.

P. D.: Se sabe que fixen isto exérdame pero, sabedes que? Tanto me ten. A herdanza que tiña que deixarme xa a teño. O seu amor é moi grande. O resto… Para quen o queira!

jueves, 13 de junio de 2013

VENTOS E LETRAS ROUBADAS

Vientos robados

ñOCO

Coplas por la muerte de su padre
Jorge Manrique

Recuerde el alma dormida,
avive el seso y despierte
contemplando
cómo se pasa la vida,
cómo se viene la muerte
tan callando,
cuán presto se va el placer,
cómo, después de acordado,
da dolor;
cómo, a nuestro parecer,
cualquiera tiempo pasado
fue mejor.

  Pues si vemos lo presente
cómo en un punto se es ido
y acabado,
si juzgamos sabiamente,
daremos lo no venido
por pasado.
No se engañe nadie, no,
pensando que ha de durar
lo que espera,
más que duró lo que vio
porque todo ha de pasar
por tal manera.

  Nuestras vidas son los ríos
que van a dar en la mar,
que es el morir;
allí van los señoríos
derechos a se acabar
y consumir;
allí los ríos caudales,
allí los otros medianos
y más chicos,
y llegados, son iguales
los que viven por sus manos
y los ricos.
...
 
Este mundo es el camino
para el otro, que es morada
sin pesar;
mas cumple tener buen tino
para andar esta jornada
sin errar.
Partimos cuando nacemos,
andamos mientras vivimos,
y llegamos
al tiempo que fenecemos;
así que cuando morimos
descansamos.

  Este mundo bueno fue
si bien usáramos de él
como debemos,
porque, según nuestra fe,
es para ganar aquél
que atendemos.
Aun aquel hijo de Dios,
para subirnos al cielo
descendió
a nacer acá entre nos,
y a vivir en este suelo
do murió.
...
 
  No se os haga tan amarga
la batalla temerosa
que esperáis,
pues otra vida más larga
de la fama glorïosa
acá dejáis,
(aunque esta vida de honor
tampoco no es eternal
ni verdadera);
mas, con todo, es muy mejor
que la otra temporal
perecedera.

  El vivir que es perdurable
no se gana con estados
mundanales,
ni con vida deleitable
en que moran los pecados
infernales;
mas los buenos religiosos
gánanlo con oraciones
y con lloros;
los caballeros famosos,
con trabajos y aflicciones
contra moros.
...
 
Así, con tal entender,
todos sentidos humanos
conservados,
cercado de su mujer
y de sus hijos y hermanos
y criados,
dio el alma a quien se la dio
(en cual la dio en el cielo
en su gloria),
que aunque la vida perdió
dejónos harto consuelo
su memoria.

martes, 11 de junio de 2013

REPOUSA O SILENCIO



Alí quedou, prendado do verde mururio do vento,
 o silencio.
 
Ora vai, ora ven, bambeándose nun berce de sol,
caladiño,
o silencio.

Atrás deixou as augas e as neves
que baixan polas escorrentías.

Descansa arrolado polo compasado son das flores e das herbas.

Alí quedou,
quieto,
o silencio,