viernes, 24 de mayo de 2013

BILLETE DE IDA...

El rincón olvidado

Has vuelto, pequeña. Esta vez creí que jamás volverías. Me pregunto dónde has estado durante este tiempo. Quizás no debería preguntar, pero la curiosidad me vence. Ahora que veo tu maleta a medio deshacer y los billetes esparcidos por el suelo, me pregunto hasta dónde pretendías llegar sin el calor de tu ventana.

Sé que te gusta gastar suela, pero siempre te has dejado llevar por ese extraño y erróneo concepto que tienes de la “imprescindibilidad”. Vale. Acabo de inventarme una palabra, pero es que me cuesta definir ese afán que tienes por tenerlo todo controlado y me hago otra pregunta, ¿de dónde lo has sacado? Como ves, todo funciona en tu ausencia. Tal vez no como tú crees que todo debería funcionar, pero funciona. Cuando vuelves te escudas detrás de esa persiana a medio cerrar. O a medio abrir. ¿Cómo lo consideras tú? Porque, pequeña, ese hueco siempre está iluminado, aunque a veces no quieras ver la luz que por él se cuela, como tampoco quieres ver la luz que desde él se proyecta hacia el infinito.

Sé que escuchas cada día y cada noche el sonido de la ventana, aunque estés lejos. Sé que siempre hay alguien que, en tu ausencia, pinta el dolor de colores y sonrisas. También sé que ese alguien pinta tus alegrías de grises a tu regreso y te da cuentas de las luces y sombras que fueron circulando mientras paseabas tus historias inventadas por andenes sin número.

Ayer, cuando oí las ruedecillas de tu maleta sobre esta madera desgastada, creí que volvías para quedarte. No estoy segura. La silla de la esquina vuelve a estar vacía aunque hayas vuelto. Has vuelto, pero creo que será sólo un momento, ¿verdad? Sí. Será sólo un momento. El tiempo suficiente para deshacer tu memoria y quemar los papeles que guardan tus secretos. Y tus desvelos también. ¿Por qué no admitirlo? Porque, en el fondo, te desvelas por todo y por nada.

Bien, pequeña. Te dejo esta carta al lado de la maleta. Antes de que vuelvas salir por esa puerta, arrastrando tu maleta llena con las luces y sombras de la ventana, déjame que te dé un beso de despedida. Tal vez sea el último, porque esta vez he visto tu billete de tren. Es un billete de ida…

jueves, 23 de mayo de 2013

miércoles, 22 de mayo de 2013

ELOS SOBRE LENZO

Grazas Esmeralda

Vixio a luz que se cola pola fiestra do poñente.
É feble.
A tarde está nubenta e o vento arrastra a frialdade da serra.

Vixio a luz que proxecta a sombra simétrica dos elos da cadea sobre o lenzo escurecido.

Quedou atrás a urbe enmudecida. Atrás quedaron as pingas calmas dos amenceres sen présa. Atrás quedou todo en canto a luciña vermella das portas de ferro comezou a escintilar e a cadeira se deixou arrastrar polo raíl ata a cadea.
No horizonte foron asomando as nubes sobre campos de trigo, tinguidos de papoulas.

Vixio a luz do poñente para que non se desfaga a simetría dos elos proxectados sobre o lenzo escurecido…


miércoles, 1 de mayo de 2013

COA BOCA ABERTA


Xa pasaron sete anos e algo máis. Así como quen no quere a cousa. E eu coa boca aberta, para non dicir nada...

Ao meu carón, Anxelines, abrindo a boca, coma min. Eu sigo aquí. Ela xa non está, non lembro desde cando. Foi calquera día destes sete anos que foron pasando, con máis glorias que mágoas, pero con mágoas que... Mágoas de nada!

Facendo limpeza interior atopei esta foto. Agora estou máis gorda, máis roxa, máis nada...

A vida vai e ven e leva consigo as perlas brancas da dozura, pero tamén leva as mágoas. Ou non?

Nesta teima de limpar que me deu hoxe tamén atopei outra foto. Unha dunha gran lasaña coa que me agasallaron hai un ano e coa que, ao vela, a miña boca tamén quedou aberta.

E sigo aquí, coa boca aberta, as máis das veces para dicir o que non debo, pois son moitas, moitísimas, as que da miña boca soamente debería saír a palabra GRAZAS.