domingo, 14 de abril de 2013

MEMORIA DA NOITE...


Madrugada, o porto adormeceu, amor,
a lúa abanea sobre as ondas
piso espellos antes de que saia o sol
na noite gardei a túa memoria.
Perderei outra vez a vida
cando rompa a luz nos cons,
perderei o día que aprendín a bicar
palabras dos teus ollos sobre o mar,
perderei o día que aprendín a bicar
palabras dos teus ollos sobre o mar.
Veu o loito antes de vir o rumor,
levouno a marea baixo a sombra.
Barcos negros sulcan a mañá sen voz,
as redes baleiras, sen gaivotas.
E dirán, contarán mentiras
para ofrecerllas ao Patrón:
quererán pechar cunhas moedas, quizais,
os teus ollos abertos sobre o mar,
quererán pechar cunhas moedas, quizais,
os teus ollos abertos sobre o mar.
Madrugada, o porto despertou, amor,
o reloxo do bar quedou varado
na costeira muda da desolación.
Non imos esquecer, nin perdoalo.
Volverei, volverei á vida
cando rompa a luz nos cons
porque nós arrancamos todo o orgullo do mar,
non nos afundiremos nunca máis
que na túa memoria xa non hai volta atrás:
non nos humillaredes NUNCA MÁIS.

sábado, 13 de abril de 2013

VERMELLA...

Lorena

Era vermello. O líquido era vermello. Díxollo o cristal...

Había tempo que non vía líquidos vermellos pero, daquela, estaba alí, agardando polos seus beizos asimétricos e pola súa pel de melcotón.

Antes de catalo ulíuno e gustoulle o arume.
Vermello...

Temén le gusotou a cor. 
Vermella...

Non dixo nada...

viernes, 5 de abril de 2013

O terceiro banco

 Grazas, Enrique

Vivía no outro extremo da cidade, do outro lado do regato. Cada mañá erguíase ao raiar o día, ordenaba as súas cousas, facía un pouquiño café e marchaba mercar unha bolecha de pan quente para almorzar. De volta na casa, bebía un vaso daquel líquido marrón, xa frío, untaba o pan con aceite de sementes, comía un pouco e de présa, recollía os restos nunha bolsa, poñía o abrigo e saía á rúa.

Moitas veces, sentía a friaxe do inverno no rostro e nos dedos. Outras, a chuvia inundaba os seus ósos. Outras, o Sol feríalle nos ollos. Pero ela sempre facía o mesmo percorrido co seu esvaído corpo envolto naquela tea de pano marrón, roída polo tempo.

Con paso lento, case arrastrando os pés, baixaba a pendente ata o regato, cruzaba a pontiña e comezaba o ascenso por aquelas interminables escaleiras. Ao chegar á alameda, sentaba no terceiro banco, a carón da papeleira, mirando o Sol do nacente. Da súa bolsa sacaba os restos do almorzo, esparexíaos polo chan e pechaba os ollos. Ninguén sabe cantas horas pasaba alí sentada, pero nunca desaparecía ata que o Sol raiaba no poñente.

Onte non a vin cando pasei a media mañá. As pombas agardaban a carón dos bancos e a alameda estaba deserta…