miércoles, 27 de marzo de 2013

I


¿Qué secretos esconden las rocas?

Ellas siguen hablándome
y no las entiendo.
Todavía no.

Tiemblan sus labios,
como los míos, cuando te ven
y susurran mil palabras a tu paso.

Dejan sonidos esparcidos en el aire,
sonidos que no descifro.

Saben de ti y de mi,
de nosotros y del tiempo y del espacio
que nos separa y nos une
y se yerguen, inmóviles,
ante nuestro caminar indeciso
intentando escapar a la realidad.

6 comentarios:

  1. Las rocas mudos testigos del pasado que cuando en algunas el viento las hace hablar nos parecen simples fonemas que no entendemos.
    En la próxima subida esperaré a escucharlas, como un niño que balbucea llamando nuestra atención.
    Una mañana de frío oí llorar arena a la roca que escalaba perdiendo uno de sus ojos que me pasó cercano, grano desprendido de su cara. En su cima helada los charcos habían cicatrizado como espejos para ver un cielo bajo mis gatos.
    En algunas hemos depositado litolatrías de las que yo me fui alejando para entender sus maternas formas a las que arrimar las plumas de mi saco y descansar por tanto los párpados del norte protegido mientras la roca gemía de frío como cantos a lomos de ballena

    As rocas mudos testemuñas do pasado que cando nalgunhas o vento faias falar parécennos vanos fonemas que non entendemos.
    Na próxima subida esperarei a escoitalas, coma un neno que balbucea chamando a nosa atención.
    Unha mañá de frío oín chorar area á rocha que escadaba perdendo un dos seus ollos que pasoume preto, gran desprendido da súa face. Na súa cima xeada os charqueiros cicatrizaran coma espellos pra ver un ceo baixo os meus gatos.
    Nalgunhas depositamos litolatrias das que eu funme afastando pra entender as súas maternais presenzas ás que acurrunchar as prumas do meu saco e descansar xa que logo as pálpebras do norte protexido mentres a rocha xemía de frío coma cántigas a lombos de balea
    Breludos*C

    ResponderEliminar

  2. Concha, Concha, as rocas esconden os mesmos secretos que os teus versos no seu tremor, e saben, claro que si, elas e o mar sábeno todo.
    Eterno poema, poeta, tan profundo, tan belo¡
    Grazas por escribilo, grazas, e pola fotografía de Xulio, que me encantou, e felicítolle desde aquí.
    Tamén lin o comentario de d:D´, moi fermosas as súas palabras.
    Sempre un pracer vir.
    Abrazos.

    Ío

    ResponderEliminar

  3. Nuestros secretos están escondidos en variados lugares, muchos de ellos inaccesibles. Tal vez las rocas guarden aquellos que no queremos conocer. En este caso, la extraordinaria foto de Xulio encierra las lágrimas por esa pérdida.

    · BQñSMTS

    · CR · & · LMA ·


    ResponderEliminar
  4. Ellas guardan todos los secretos, atraen para que les cuentes, son fieles guardadoras de intimidades.

    precioso texto Concha y preciosa foto

    ResponderEliminar
  5. todos buscamos respuestas en los lugares más insospechdos, cuando nos sentimos perdidos o porque simplemente necesitamos saber un poco más.

    biquiños,

    ResponderEliminar
  6. Bonitas palabras, con una fotografía muy acertada.

    ResponderEliminar