X – MATICES

Esa sonrisa lo dice todo,

oscura y profunda,

como las débiles líneas

que trazas con tus dedos.

En tu silencio elegido,

tu fantasía se enreda

con héroes y mazmorras,

con rimas ingeniosas y juegos

rítmicos y censuradores

grabados en tu cerebro.

Tus hábiles manos

mueven con destreza el cuchillo,

presto siempre a mezclar tomates

con los más extraños elementos.

Y en tu desaliñado cuerpo

se mecen tus firmes líneas,

balanceadas por el viento.

Los colores de tu mirada,

esparcidos en mil papeles

amarilleados por el tiempo,

hablan de tu esencia irisada,

irisada como tu sonrisa,

amplia y sincera…

Tu sonrisa, sincera e infinita…

Tu sonrisa infinita,

llena de matices,

como tus sueños.

QUEBRACABEZAS

Quebracabezas

Xa non lembro cando foi. Quizais antonte. Ou hai un mes… ou hai un ano. O caso é que, cando asomei á fiestra deste entorno, descubrinme de novo soa, coma sempre, sen máis compaña que este silencio interrompido polo teclear dos dedos.

E neste silencio descubrín tantas letras, tanta luz esmorecida en versos, tanto sentimento de autenticidade, tanta carreira por chegar a algures...!

Todo foi encaixando no lugar que corresponde e, ao mirar o van da fiestra, asomando a mirada máis alá da realidade, cada peza do quebracabezas vai estando no punto xusto, rematando esa figura que quere voar máis alá do horizonte de si mesma. Esa figura que, cunha soa peza desprende toda a luz do universo.

XXV – HILVANES

Foto: Xulio López 

Aún no he tirado la toalla,

pero dejadme marchar

a ese lugar en el que el agua cristalina

deja ver el fondo de los mares,

a ese lugar en el que los corales

se mecen con el vaivén de las mareas,

donde peces de colores alimentan

sus deseos con la luz

que se filtra entre las algas.

Aquí sólo he encontrado remiendos

entrelazados con hilvanes,

unidos con débiles alfileres

de cabeza colorada,

y aunque sé que es mucha la tarea

que me queda todavía,

pues me esperan mil recuerdos,

dormidos entre las tablas,

prometo volver, con dedal y con aguja,

cuando despunte la mañana

para coser con firmeza mi memoria,

para que nunca se calle

el canto de esperanza

que escucho cada día

entre estas dulces y, a la vez,

amargas telarañas.

GRAMPAS

grampa negra

Xulio López 

 a realidade ten dúas caras: unha branca e outra negra.

 a cara branca é esa que asoma cada mañá cando nos erguemos e decidimos continuar coa tarefa de cada día,

a que se deixa ver cando un saúdo nos fai saír do inmenso baleiro no que nos sumimos de noite,

a que eliximos para amosar ledicia cando se nos esixe, porque se nos esixe ledicia para seguir andando,

ledicia e forza...

a cara negra é a que sae da cotidianeidade

a que se amosa oculta,

a que nas longas noites nos di que non podemos facer nada máis ca durmir,

a que nos empurra a un abismo de incertezas que soamente teñen fin cando nós acabemos de ser o que somos:

unha grampa negra entre miles de grampas brancas...

atopar cal queremos ser é unha tarefa moi dura

na que queimamos soños, esperanzas e forza,

forza e ledicia...

e cando miramos a relidade e vemos que sae do esquema, que se revolve e di "que fas aí?", sentimos a indefensión desa grampa negra

loitando contra si mesma no mundo das acomodadas, sincrónicas e perfectas grampas brancas que acumulan papeis de vidas grampadas con negras grampas brancas.

e logo non hai nada.

baleiro, todo baleiro...

soamente a grampa negra,

a que se desvía

a que se vai por un camiño que nin ela sabe a onde vai.

se eu fose unha grampa branca, gramparía todos os soños do universo ata conseguir facer de todos os soños un e camiñar máis alá do universo, un so soño...

e coa forza do papel faría un soño novo...

pero seica son grampa negra e o meu camiño vai do revés...

E TI QUE OPINAS?

Pínchame

Xulio López 

• E ti que opinas? Deulle por cambiar de rumbo...
• No che sei. Xa non falan con ninguén. Sempre miran a outra parte...
• E se os chamamos para que volvan?
• Ti verás...
• Igual non queren volver...
• Igual non...