Hai un tempo vin esta película, que vos recomendo, pois encerra o significado do 8 de marzo ao longo da historia. E porque penso que 8 de marzo debía ser cada día do ano.
“Cando se empeza a arar, non se deixa o suco”.
A loita iniciada nun principio con entusiasmo, pouco a pouco vaise tornando violenta ao teren que se enfrontar as protagonistas co rexeitamento dun mundo de homes, gobernado por homes, no que o papel das mulleres debía relegarse ao matrimonio, ao coidado das crianzas e da casa, sendo submisas, sen opción a réplica.
Neste mundo ten especial relevancia o papel desempeñado por unha sufraxista (Anjelica Huston), que se define a si mesma coma feminista, non obstante adopta un rol totalmente masculino. A súa ambición política lévaa a rexeitar a oferta de colaboración do grupo de mulleres encabezado por Alice Paul, chegando a negarlle apoio nos momentos máis difíciles e quen só decide apoiala cando atopa que pode sacar rendibilidade política.
Outro personaxe relevante é o senador quen vendo a firme decisión da súa dona de seguir na loita, chegando a estar encarcelada, acaba por rectificar a súa actitude e decide sacar á luz os malos tratos dos que son abxecto unhas mulleres que foron presas sen unha causa, simplemente por “obstruír” a rúa e desposuídas de todos os dereitos coma persoas. Este home é capaz de ver que o que fai a súa dona, o fai polo futuro das súas fillas.
Así mesmo destacaría o papel da celadora da cadea quen se amosa ao principio inflexible, cun comportamento totalmente masculino, exercendo o seu poder e dominio sobre as mulleres encarceladas, recurrindo aos celadores para que exerzan ese poder directamente, e non obstante é capaz de darse conta de que o que están facendo con elas é totalmente vexatorio e inxusto, converténdose así en “emisaria” de tales inxustizas.
Chamoume a atención un pequeno detalle dun soldado, xa maior seguramente veterano de guerra que, cando están diante da Casa Branca se achega e felicítaas pola súa valentía e o seu tesón. Isto vennos demostrar que na sociedade patriarcal na que se desenvolveo film había homes “disidentes” de todas as idades, quen non se recreaban na violencia para submetelas. É coma se o feito de ser soldado o identificase con calquera tipo de loita.
De todas formas, para min o papel máis valente de todos é o da dona do senador. Quizais porque son nai entendo o sofrimento que tivo que supoñer deixar ás súas fillas para loitar polo seu futuro, fóra do ámbito familiar. Conquistar o voto para as mulleres é conquistar unha pequena parte do futuro doutras mulleres e sabe que as súas fillas son o futuro. Non só é importante polo valor do feito e da persoa en si, senón porque é capaz de transmitirlle ao seu marido e ás mesmas nenas o seu espírito de loita, o mesmo que a nai de Alice cando lle di, logo de morrer a súa compañeira, que non pode abandoar.
En si, o mundo das mulleres, aínda que aparentemente avanzou moito no mundo occidental, segue a ser un mundo vetado a moitas, posto que o feito de que vivamos nunha sociedade tan patriarcal aínda, dominada por valores relixiosos, segundo os cales as mulleres son meras transmisoras de vida pola graza divina, e no que as políticas sociais protectoras de sectores desfavorecidos historicamente, coma o das mulleres, fai que sigamos vivindo baixo ese teito de cristal que nos impide, por mor da maternidade e da educación que nos inculcaron, chegar a acadar postos de relevancia na sociedade, sen perder por elo os nosos dereitos como mulleres e como nais. Por outra parte, sigue habendo profesións masculinizadas e certas carreiras universitarias están “copadas” por homes e as mulleres que acceden a elas son consideradas coma intrusas.
Para min, que descoñecía este filme, foi todo un descubrimento. Interésame este tema posto que desde a óptica da docencia, vexo que as nenas siguen estando, en moitos casos, mal consideradas polos seus compañeiros, quen as ven ás veces coma meros obxectos, tal vez inducidos pola publicidade e porque se sigue transmitido esa imaxe das mulleres como seres febles e dominables, cousa que este filme desmitifica.
Resultoume moi emotivo, pois ata certo punto e salvando as distancias temporais, vin reflictidas a moitas compañeiras que adicaron no seu momento e siguen adicando parte dos seus esforzos a loitar polos dereitos das súas iguais e polos dos homes que entenden que as mulleres somos unha parte moi importante na construción da sociedade.