sábado, 30 de octubre de 2010

FIESTRAS



La ventana indiscreta



Gustaríame poder ver o mundo desde outra fiestra. Desde unha fiestra máis ampla que abranguese máis alá do horizonte da mesquindade humana.

Pero vese que non é posible, pois é a propia mesquindade quen se empreña en ir acoutando os marcos e, deica pouco a miña fiestra non terá máis van que o que ocupa o ollo dunha agulla.


Concha L. F.




viernes, 22 de octubre de 2010

DÁ NOXO!






Sinceramente, dá noxo que teñamos que vivir rodeadas de persoas así.
É totalmente inxustificable que a estas alturas da película, cando se levan vertido ríos de tinta defendendo a equidade, xa non só a igualdade, que veña un home tan versado en asuntos de política e diga o que dixo o señor León de la Riva. E que aínda enriba teñamos que aguantar que pide unhas desculpas que, seguramente, non sinte, só para xustificar iso, o inxustificable. E que estea aínda tan comodamente ocupando unha cadeira dun cargo público.
E non porque as súas palabras fosen referidas a unha ministra, senón porque se referían a unha muller.

Pregúntome, sería este home capaz de dicir o mesmo da súa nai, da súa irmá, da súa dona ou de calquera muller do seu entorno, se fose o caso? Como reaccionaría se alguén dixese o mesmo de calquera muller da súa familia?

Dá noxo!

Concha L. F.

P. D.: E coloco a súa imaxe para que non se esqueza.

sábado, 16 de octubre de 2010

XXII – OTOÑO


Tangled forest


OTOÑO

Canta para mí,

poeta breve,

desde su oscuro rincón

de hojas secas, canta.

De gris se viste su haz de luz

y traspasa el horizonte

envuelto en nieblas

y tímidas escarchas.

Su armoniosa voz

acaricia los senderos

donde todavía se pierden

mis desvelos

y, sobre los campos sedientos,

susurra y canta.

Cada gota es una nota,

cada aguacero, un pentagrama

y, meciéndome en el viento

me adormece, me despierta,

se cuela poco a poco

entre las rejas de mi jaula

y silva entre las hierbas del jardín…

Silva y canta...

Canta canciones

que anuncian horas muertas

al abrigo del hogar,

y llena los caminos

de matices

amarillos y escarlata.

Canta sin partitura,

sin piano, sin coros,

en su silencio canta y llama,

para que,

aferrada a mi memoria, permanezca

recostada en su almohada

de anocheceres tempranos,

de perezosas madrugadas.

Concha L. F.

miércoles, 6 de octubre de 2010

VI – EL VUELO



Eran tus manos

un torrente de energía,

ingenioso niño, en tu juego

de interminable curiosidad,

más allá de la pared del corredor,

que aún conserva los ecos

de tu mirada inocente

sobre piezas desencajadas,

que fuiste tejiendo entre tus dedos…



Poco a poco, con firmeza,

al son de los aromas de la aurora,

has ido descubriendo

sonrisas y caricias,

enfados y censuras

alegrías y silencios…

números, anagramas y sabores

y, casi sin darte cuenta,

las fronteras sin fronteras del universo.



Caminas ya sin el apoyo

de aquellas paredes cálidas,

sin más sustento

que un teclado y una red

que, de cuando en cuando,

te hacen llegar un beso.



Mas, para cuando regreses,

encontrarás, aguardándote,

un abrigo para tus inviernos,

una canción, una mirada,

un hombro para tu cansancio

y, caliente, sobre la mesa,

un plato con el almuerzo.