jueves, 16 de diciembre de 2010

HAI COUSAS...


Hoxe levanteime preguiceira. E tarde, para o que é habitual. E dinme conta de que onte, antes de ir durmir, botei de menos a cervexa que alguén me tiña prometida hai tempo...



Pero en fin, hai cousas que non sempre saen tan dereitas como queremos. Ao fin, tamén lembrei que onte había un ano era o día anterior a unha boa nevada, desas que deixan marca no corazón. Hoxe non hai neve, pero a xeada arrepía os miolos. E conxela certas lembranzas, para que non esquezan.

jueves, 9 de diciembre de 2010

NADIE ASOMA



Entre rejas



Nadie asoma

y esa ventana sigue abierta al infinito.

Cada alma sigue con su alma.

Cada suspiro se pierde

entre las gotas de lluvia.

Vanos sonidos incoherentes.

Suena el agua y las nubes lloran

todas las lágrimas escritas en el cielo.

Y calla su música y todo es silencio

y cada gota golpea un corazón sin aliento.

Nadie asoma…

Se vierte en el vano una plegaria sorda,

unos dedos se mueven y se gastan…

y en ese atril descansan unos folios,

esperan unas letras que no llegan

que se evaporaron en las luces de diciembre.

Mi voz perdida en un otoño que muere,

Se pierde en una imagen, una más,

Una más que no asoma.

sábado, 4 de diciembre de 2010

DESCONTROL






Para que logo digan que as cousas están controladas! Que llo pregunten ás persoas que onte quedaron en terra e perderon unha parte, seguro que importante, dos seus aforros, simplemente porque un colectivo de traballadores e traballadoras decidiu abandonar o seu posto sen tan sequera avisar. Porque entre a xente que onte viu frustrada a súa viaxe habería de todo, desde quen vive desafogadamente a quen vive co xusto. E penso eu que para reclamar os dereitos laborais non se pode xogar coa economía das familias, máxime cando eses traballadores e traballadoras reciben uns soldos que están moi por enriba dos da maioría da xente. E non digo que non deban cobrar en función da responsabilidade que leva implícita o seu traballo, pero si debían amosar máis responsabilidade á hora de reclamar os seus dereitos.

Pregunto que pasaría se de repente o colectivo médico ou docente, unha boa mañá saíse por pernas do posto de traballo e deixase hospitais e escolas baleiras, coas persoas enfermas abandonadas e as crianzas sen control polos corredores. Porque non se trata xa de facerlle dano a empresa, senón que a actitude das persoas que traballan no control aéreo escapa a calquera cousa xustificable.

Na actitude dos traballadores e traballadoras cando reclaman os seus dereitos reflíctese o seu prestixio como profesionais e desde logo, o posto de traballo de controladores e controladoras aéreas é de grande responsabilidade, pero co que acaban de facer amosan unha irresponsabilidade que raia no delito e agardo que alguén lles pida contas, pois ese descontrol non debía quedar impune.

E senón, que outros colectivos laborais lle paguen coa mesma moeda: cando precisen dalgún servizo, que lle dean coa porta no nariz. É sinxelo, simplemente terían que poñerse no lugar no que quedaron onte miles de persoas e aplicarse o conto. Igual non lles gustaba.

Concha L. F.

sábado, 27 de noviembre de 2010

VIII – SECUENCIAS





Te desperezas

como si al día

le quedase todavía

más luz de la que irradia.

Luego te deshaces en anhelos,

subes, bajas,

te contemplas y te amas,

frente al espejo…

Pero hay una sombra oculta

que oscurece tu aureola.

No la ves, pero te cierne.

Es tu encierro, tu jaula,

en la que se mueven tus sueños.

Te cepillas los dientes,

como siempre,

alisas tus cabellos…

Vuelves al espacio reducido

en el que cocinabas chocolate

con restos de ladrillos

diluidos en agua,

sobre conchas de berberechos.

Vas y vienes, sin horizonte,

y en tu cerebro,

te desperezas con el alba,

como si todavía

todo fuese nuevo.


Concha L. F.

jueves, 25 de noviembre de 2010

25 de NOVEMBRO



Coranzuelo



Cravoullo directamente no corazón.

Quedou alí, presa,

en silencio,

coa vida suxeita a aquel anzol.

E xa nunca máis puido fuxir.

Concha L. F.

lunes, 22 de noviembre de 2010

CUARTO BALEIRO



Empty room



"Adoitaba tremer cando alguén fixaba a vista nela. Sempre pensaba que acto seguido aparecería una palabra de censura, un insulto, un xesto de desprezo ou o que é peor, un golpe. Por iso, cando a muller do traxe azul se volveu cara ela, baixou a cabeza e protexeu o rostro coas mans.
A muller tocou levemente o seu ombreiro e díxolle:

- Por que non me contas unha desas historias que cada día foxen polo van da túa fiestra?"


Cada 25 de novembro facemos o reconto definitivo de tantas mulleres que deixan a súa vida colgada da fiestra da súa soedade. Elas son silenciosas e, desde o seu silencio falan dos seus medos. Falan cando xa a súa voz non se escoita, pois o cuarto que habitan, de repente, queda baleiro de vida.

E aí, nese van que encerra tanta violencia, queda suspendido o seu berro, afogado pola escuridade do corredor da morte.


Concha L. F.




viernes, 12 de noviembre de 2010

XXVII – INCONDICIONAL SIMPLE


Foto: "Literal"




Podría entrelazar, sin más preámbulos,

los dorados hilos que al horizonte asoman

y bordar sobre el polvo de una estrella

la sutil caricia que tu amor derrocha.



Podría susurrar, como hace ahora la brisa,

la palabra dulce que el ocaso ahoga,

la que tú, peregrino de mis sueños,

pronuncias al abrigo de las sombras.



Podría tejerte, paso a paso,

trama y urdimbre, con mi boca,

dejando entre las hebras de tu pelo

matices cálidos de serena aurora.



Podría no quererte, pero te quiero,

incondicional simple, silenciosa,

recostada en el diván de la noche,

donde nuestra piel reposa.


Concha L. F.

miércoles, 3 de noviembre de 2010

VIII - SOBERBIA


Mis manos


“Discúlpame, no quería hacerlo”.

No querías,

pero lo has hecho.

De nada vale que te arrodilles

para pedir perdón

por tu incontrolable ego.

¿Falta de generosidad?

No, te sobra.

¿Sería, acaso, cobardía?

No, tampoco eso.

¡Demasiado villana esa palabra

y también el sentimiento!



Tal vez la inconsciencia

te ha llevado de la mano

por el camino infame

del reproche y…

Lo has hecho.



Ahora lo lamentas

y pides un perdón

que yo no tengo,

pues tampoco sé

si yo merezco perdón

por haber esperado

tu reverencia

en absoluto silencio.



Está claro, fue soberbia…

tuya y mía…

y sin perdón, por supuesto,

pues también yo soy,

ahora, soberbia,

al no querer concederlo.

sábado, 30 de octubre de 2010

FIESTRAS



La ventana indiscreta



Gustaríame poder ver o mundo desde outra fiestra. Desde unha fiestra máis ampla que abranguese máis alá do horizonte da mesquindade humana.

Pero vese que non é posible, pois é a propia mesquindade quen se empreña en ir acoutando os marcos e, deica pouco a miña fiestra non terá máis van que o que ocupa o ollo dunha agulla.


Concha L. F.




viernes, 22 de octubre de 2010

DÁ NOXO!






Sinceramente, dá noxo que teñamos que vivir rodeadas de persoas así.
É totalmente inxustificable que a estas alturas da película, cando se levan vertido ríos de tinta defendendo a equidade, xa non só a igualdade, que veña un home tan versado en asuntos de política e diga o que dixo o señor León de la Riva. E que aínda enriba teñamos que aguantar que pide unhas desculpas que, seguramente, non sinte, só para xustificar iso, o inxustificable. E que estea aínda tan comodamente ocupando unha cadeira dun cargo público.
E non porque as súas palabras fosen referidas a unha ministra, senón porque se referían a unha muller.

Pregúntome, sería este home capaz de dicir o mesmo da súa nai, da súa irmá, da súa dona ou de calquera muller do seu entorno, se fose o caso? Como reaccionaría se alguén dixese o mesmo de calquera muller da súa familia?

Dá noxo!

Concha L. F.

P. D.: E coloco a súa imaxe para que non se esqueza.

sábado, 16 de octubre de 2010

XXII – OTOÑO


Tangled forest


OTOÑO

Canta para mí,

poeta breve,

desde su oscuro rincón

de hojas secas, canta.

De gris se viste su haz de luz

y traspasa el horizonte

envuelto en nieblas

y tímidas escarchas.

Su armoniosa voz

acaricia los senderos

donde todavía se pierden

mis desvelos

y, sobre los campos sedientos,

susurra y canta.

Cada gota es una nota,

cada aguacero, un pentagrama

y, meciéndome en el viento

me adormece, me despierta,

se cuela poco a poco

entre las rejas de mi jaula

y silva entre las hierbas del jardín…

Silva y canta...

Canta canciones

que anuncian horas muertas

al abrigo del hogar,

y llena los caminos

de matices

amarillos y escarlata.

Canta sin partitura,

sin piano, sin coros,

en su silencio canta y llama,

para que,

aferrada a mi memoria, permanezca

recostada en su almohada

de anocheceres tempranos,

de perezosas madrugadas.

Concha L. F.

miércoles, 6 de octubre de 2010

VI – EL VUELO



Eran tus manos

un torrente de energía,

ingenioso niño, en tu juego

de interminable curiosidad,

más allá de la pared del corredor,

que aún conserva los ecos

de tu mirada inocente

sobre piezas desencajadas,

que fuiste tejiendo entre tus dedos…



Poco a poco, con firmeza,

al son de los aromas de la aurora,

has ido descubriendo

sonrisas y caricias,

enfados y censuras

alegrías y silencios…

números, anagramas y sabores

y, casi sin darte cuenta,

las fronteras sin fronteras del universo.



Caminas ya sin el apoyo

de aquellas paredes cálidas,

sin más sustento

que un teclado y una red

que, de cuando en cuando,

te hacen llegar un beso.



Mas, para cuando regreses,

encontrarás, aguardándote,

un abrigo para tus inviernos,

una canción, una mirada,

un hombro para tu cansancio

y, caliente, sobre la mesa,

un plato con el almuerzo.

miércoles, 22 de septiembre de 2010

CAMBIO





CAMBIO

Siento...

como se va perdiendo la luz

en los anaqueles de septiembre,

detrás de cada hoja

que la fresca brisa mece.



Siento...

como se humedece la aurora,

fría, bajo el rocío

de la noche que se prolonga

más allá de los sueños.



Siento...

como el mediodía se oscurece

con las nubes que se ciernen

sobre el camino del recuerdo

de un agosto sofocante.



Siento...

el sabor del silencio

encerrado en mis uñas

y restos de una tierra

que derrama frutos espesos.



Siento una luz diferente,

diferente oscuridad,

siento el viento

que azota mi esperanza

y la despierta

para iniciar un otoño más,

un nuevo invierno.

viernes, 17 de septiembre de 2010

DOR


Dolor. "Bebín da túa copa..."




Bebín da túa copa e, sen máis, verteu o seu contido no meu espazo...
E as aguzadas puntas confundíronse coas chatas cabezas e todo tornou transparente, coma o cristal da copa que contén ese metal que me emboba e me fire...

E as miñas mans xa non sosteñen nada máis ca esa dor punzante que ás veces me corroe, pero que me mantén con vida, para beber unha e outra vez os alfinetes da túa copa...

lunes, 13 de septiembre de 2010

ENQUISA

Alguén me mandou unha invitación para responder unhas cuestións e a verdade é que non sei moi ben se empezar pola última, pola do medio ou, simplemente pola primeira, como se debe facer todo, desde o principio. Non é que eu sexa moito de enquisas (ou memes? O meu vocabulario non dá para modernidades), pero xa que Xenevra me convida, pois tirarei para adiante.


  • Canto tempo levas como blogger?
Apenas uns meses. Comecei abrinda a fiestra da miña gaiola en blogspot, por suxestión de Xulio López, quen un día me dixo que empregase as súas fotos para porlle imaxes aos meus poemas. Logo veu A nena do paraugas...
  • Como soubeches da existencia dos blogues?
Non sabería dicilo. Supoño que buceando pola rede, coma todo o mundo. Logo, o blogue do ENL do CPI de Maside foi o meu referente para seguir
  • Nomea cinco blogues que sigas diariamente ou con moita frecuencia. 
Sigo diariamente máis dos que teño tempo de ler, pero se teño que mentar 5, aínda a risco de que alguén se mosquee, Cristal RasgadoO PiteiraXenevraTiñádelo que verZeltia...
  • Es lector anónimo dalgún blogue?
Leo moitos, si. A lectura sempre é anónima. Comento algúns, pero sen anonimato, gústame ir de fronte.
  • Algúns autores que che esperten especial simpatía.
Cada persoa que leo ou de quen miro (e admiro) con detenemento as imaxes que aporta ten algo que comunicarme. Iso xa é suficiente.
  • Con qué cinco bloggers irías de esmorga?  
Son pequena e non me deixan saír de esmorga. A parte disto, tampouco é que a esmorga sexa uns dos meus divertimentos favoritos.
  • Con qué blogueiro/a pasarías unha noite de loucura sexual?
O sexo é importante, pero hai cousas que o son moito máis. Son demasiado coidadosa coas miñas eleccións respecto do sexo sentido.
  • Namoraches algunha vez dalgún blogueiro ou blogueira?
Namoro das palabras e das imaxes, pero estes namoramentos virtuais... como que non me convencen.
  • Estás satisfeito co teu blogue?
Todo é mellorable. A miña GAIOLA e A nena do paraugas o son e moito. Non son moi hábil coas tecnoloxías.
  • Escolle entre 3 e 5 bloggers para que respondan estas preguntas nas súas bitácoras.
O mundo é demasiado grande (ou demasiado pequeno, segundo se mire) e non me gusta comprometer a ninguén. Se me permita a licenza, se é posible, deixar esta pregunta en branco. De non se me permitr, se me comunique e rectificarei esta resposta.

viernes, 3 de septiembre de 2010

INUTILIDADE


"Clinging"


Hai tempo que non chove e que a auga non empapa a terra nin limpa as liñas do horizonte.
Ata o meu paraugas resécase, a medio enroscar e o que vexo desde a gaiola está envolto nunha nebla densa aromada con fume, que non me deixa ver con nitidez os perfís da condición humana.

miércoles, 1 de septiembre de 2010

ÁS 12:30 DA MAÑÁ

Un día calquera, de calquera semana, de calquera mes, ás 12:30 da mañá.
Unha cola de doce persoas nunha entidade bancaria. Eu a última.
Achéganse a min dúas mulleres que acaban de entrar. Unha terá uns cincuenta e tantos. A outra non pasa dos trinta.
  • Buenos días. Por favor, ¿Es usted la última?
  • Sí.
  • ¿Le importa que me acerque a caja? Es que estuve aquí hace unos minutos y creo que cometieron un error en la operación. Sólo es para hacer una pregunta.
  • Por unha pregunta non hai problema, pero pregúntelle ás once persoas que están diante de min...
Ambas mulleres fan a mesma pregunta en voz alta e as once caras vólvense, mirando con contrariedade, pero non responden.
Achéganse á caixa e fan a consulta. A caixeira dilles que llo pode arranxar, pero que lle leva un anaco.
As mulleres dinlle que o faga, pero non se moven da caixa e a caixeira vaise dispoñer a solucionar o problema.
  • Señoras, se só era unha consulta, vale, xa está feita. Pero se queren amañar o problema, volvan á cola, por favor.
  • Pero usted me dijo que podíamos pasar. Ya hicimos cola la primera vez, hace diez minutos!
  • Pois señora, eu tamén fixen cola hai dez minutos e tamén cometín un erro. Marchei, arranxeino e volvo estar na cola, para que me fagan a transferenza!
  • ¡Pero si me acaba de decir que podía pasar...!
  • Vostede preguntoume se podía saltarse a cola para facer unha pregunta, non para solucionar un problema que vai levar un anaco. Eu díxenlle que por unha pregunta non había problema. Se xa lle responderon e o quere amañar, por favor, póñase de novo á cola e agarde quenda. Coma as doce persoas que estamos aquí...
As mulleres dan media volta e ao pasar polo meu lado míranme fixamente con cara de desaprobación.
  • Muy amable, señora. Muchas gracias...
  • Grazas as que teñen vostedes. Moi amables. Bo día.
Ninguén di nada en voz alta, pero entre murmurios escóitase: "Vaia morro que ten a xente!

lunes, 30 de agosto de 2010

INTEGRACIÓN OU DESINTEGRACIÓN?



 "Integración"








Esta mañá, logo de estar un par de horas lendo, máis ca estudando, deume por calzar as miñas deportivas, poñer un chándal e botar a andar polas rúas de Ourense. Debían ser as 7:30 da mañá.
Ao empezar a subir a Ponte Romana, ollei ao lado dereito un bulto no chan, que semellaba ser unha manta esquecida, ou un cubrecama. A medida que me ía achegando, distinguín uns dedos que asomaban por debaixo da manta e, sobre unha pedra, uns zapatos de cor marrón, cuns cordóns debidamente colocados e alineados.
Veume á cabeza entón unha imaxe que me quedou grabada na retina hai algo máis dunha semana: cruzando unha das moitas galerías comerciais que hai nesta cidade, un sábado pola mañá, atopei a un mozo moi ben vestido, cun traxe azul marino, camisa branca, gravata granate, lentes e zapatos negros. Estaba moi ben afeitado e durmía tan longo que era, deitado no chan das galerías, ao pé das escaleiras.
No caso da Ponte Romana, igual nos daba por pensar: "A que se chega! Pobre xente, non ter un teito baixo o que durmir nin unha familia que a acolla!". No caso das galerías, quizais a conclusión fose diferente: "Vaites! Ou perdeu as chaves de casa, ou non deu chegado porque como dicía Dinio, a noite confundiuno!"
Quedei matinando que ao mellor, ese bulto do que asomaban uns dedos e eses zapatos pertencían a algunha persoa que, por algunha razón non se sinte integrada no que nós identificamos coma sociedade ou familia, senón que máis ben debe ser unha desas tantas que camiñan polo mundo desintegradas, moitas veces a causa da rixidez das persoas que si nos sentimos integradas pero que tamén podemos acabar durmindo nunhas galerías comerciais, sen necesidade de sacar o traxe.





jueves, 26 de agosto de 2010

TÓDOLOS DÍAS...




Canción de Juanes adaptada para a ópera. Impactoume, por iso a deixo por aquí. Por se alguén quere gozar dela. Merece a pena.

Concha L. F. 2010

miércoles, 25 de agosto de 2010

Ollando flores e Lúas...


Son eu, si, a que anda de ruada, colocando margaridas e raros gladíolos verdes no reducido espazo da miña mesa de traballo, polo que ademais circula un atril, un bote con bolígrafos, o cinseiro, o paquete de tabaco e mil chisqueiros que ás veces non funcionan, teléfonos fixos e móbiles, un router... e non sei que máis cousas.

O malo de todo isto é que ás veces esquezo que o mundo non se reduce a catro flores, vinte partituras e un lapis e non son quen de ver que ao outro lado da fiestra, a Lúa vai pasando cada sete días polas súas fases e marcando con elo oa tempos de sementeira e recolleita, e que como di nunha décima moi fermosa o meu amigo Piteira, a Lúa minte moito, pois cando mingua medra e cando medra mingua e cando é nova non se ve, pero cando está chea, quen sabe de que, relumbra. E mirade que veu encher onte e a partir de hoxe xa mingua, pero o que vemos é a súa enorme barriga, coma se estivese preñada e a punto de parir...

Vaites! Agora entendo! Se cando mingua ten a barriga grande cara a dereita  é porque ten que parir unha Lúa Nova e como as crianzas, cando nacen son pequeniñas, apenas se ven dentro do sailón...!
E para iso, Tantos libros e papeis, tanta flor exótica, tanta conexión de alta velocidade e tanta comunicación inalámbrica. Para seguir andando de ruada, coas flores como fondo e coa Lúa no horizonte!

Concha L. F. 2010

viernes, 20 de agosto de 2010

Do baleiro

Detéñome aquí, neste punto da estrada que se perde na néboa. Non sei a onde vou, pero sei que veño da mellor terra que se poida soñar, chea de arumes e sons que se perden na memoria.

Agora, desde esta lña definida do meu baleiro, desde este espazo que se enche cos sorrisos que me acubillan a cotío, desde esta liña discontinua que marca o punto medio dos camiños a ningunha parte, detéñome un instante, antes de seguir camiñando.

Concha L. F. 2010